میزان بقا بسته به نوع سرطان و مرحله ای که در آن تشخیص داده می شود متفاوت است، از بقای اکثریت تا مرگ و میر کامل پنج سال پس از تشخیص متفاوت است. هنگامی که سرطان متاستاز داد، پیش آگهی به طور معمول بسیار بدتر می شود. حدود نیمی از بیمارانی که برای سرطان مهاجم درمان می‌شوند (به استثنای سرطان‌های پوست درجا و سرطان‌های غیر ملانومایی) در اثر آن سرطان یا درمان آن می‌میرند. اکثر مرگ و میرهای ناشی از سرطان به دلیل متاستاز تومور اولیه است.

بقا در کشورهای در حال توسعه بدتر است، تا حدی به این دلیل که انواع سرطان‌هایی که در آنجا شایع‌تر هستند، سخت‌تر از سرطان‌های مرتبط با کشورهای توسعه‌یافته درمان می‌شوند.

کسانی که از سرطان جان سالم به در می‌برند، تقریباً دو برابر بیشتر از کسانی که هرگز تشخیص داده نشده‌اند، به دومین سرطان اولیه مبتلا می‌شوند. اعتقاد بر این است که افزایش خطر به دلیل شانس تصادفی ابتلا به سرطان، احتمال زنده ماندن از اولین سرطان، همان عوامل خطری که اولین سرطان را ایجاد کردند، عوارض جانبی ناخواسته درمان اولین سرطان (به ویژه پرتودرمانی) و انطباق بهتر با غربالگری

پیش بینی بقای کوتاه مدت یا بلند مدت به عوامل زیادی بستگی دارد. مهمترین آنها نوع سرطان و سن و سلامت کلی بیمار است. آنهایی که با مشکلات سلامتی دیگر ضعیف هستند نسبت به افراد سالم، میزان بقای کمتری دارند. حتی اگر درمان موفقیت آمیز باشد، بعید است که صدساله ها تا پنج سال زنده بمانند.

افرادی که کیفیت زندگی بالاتری را گزارش می کنند، بیشتر زنده می مانند. افرادی که کیفیت زندگی پایین تری دارند ممکن است تحت تاثیر افسردگی و سایر عوارض و/یا پیشرفت بیماری قرار بگیرند که هم کیفیت و هم کمیت زندگی را مختل می کند. علاوه بر این، بیمارانی که پیش‌آگهی‌های بدتری دارند ممکن است افسرده باشند یا کیفیت زندگی ضعیف‌تری را گزارش کنند، زیرا درک می‌کنند که وضعیت آنها احتمالاً کشنده است.

افراد مبتلا به سرطان با افزایش خطر لخته شدن خون در رگ های خود مواجه هستند که می تواند تهدید کننده زندگی باشد. استفاده از رقیق کننده های خون مانند هپارین خطر لخته شدن خون را کاهش می دهد، اما نشان داده نشده است که بقای افراد مبتلا به سرطان را افزایش می دهد. افرادی که داروهای رقیق کننده خون مصرف می کنند نیز در معرض خطر خونریزی هستند.

اگرچه بسیار نادر است، برخی از انواع سرطان، حتی در مراحل پیشرفته، می توانند خود به خود بهبود یابند. این پدیده به عنوان بهبودی خودبخودی شناخته می شود.