سرطان تقریباً 1 نفر از هر 1000 زن باردار را مبتلا می کند. شایع‌ترین سرطان‌هایی که در دوران بارداری یافت می‌شوند مشابه شایع‌ترین سرطان‌هایی هستند که در زنان غیرباردار در سنین باروری یافت می‌شوند: سرطان سینه، سرطان دهانه رحم، سرطان خون، لنفوم، ملانوم، سرطان تخمدان و سرطان روده بزرگ.

تشخیص سرطان جدید در یک زن باردار دشوار است، تا حدی به این دلیل که هر علائمی معمولاً یک ناراحتی طبیعی مرتبط با بارداری فرض می‌شود. در نتیجه، سرطان معمولاً در مراحلی دیرتر از حد متوسط ​​کشف می‌شود. برخی از روش های تصویربرداری مانند MRI (تصویربرداری رزونانس مغناطیسی)، سی تی اسکن، سونوگرافی و ماموگرافی با محافظ جنین در دوران بارداری ایمن تلقی می شوند. برخی دیگر، مانند اسکن PET، نیستند.

درمان به طور کلی مانند زنان غیر باردار است. با این حال، به طور معمول در دوران بارداری از پرتو و داروهای رادیواکتیو اجتناب می شود، به خصوص اگر دوز جنین ممکن است بیش از 100 cGy باشد. در برخی موارد، اگر سرطان در اواخر بارداری تشخیص داده شود، برخی یا همه درمان‌ها به بعد از تولد موکول می‌شوند. زایمان زودرس اغلب برای پیشبرد شروع درمان استفاده می شود.

جراحی به طور کلی بی خطر است، اما جراحی های لگن در سه ماهه اول ممکن است باعث سقط جنین شود. برخی از درمان ها، به ویژه داروهای شیمی درمانی خاص که در سه ماهه اول تجویز می شوند، خطر نقص مادرزادی و از دست دادن بارداری (سقط جنین خود به خود و مرده زایی) را افزایش می دهند.

سقط های انتخابی لازم نیست و برای شایع ترین اشکال و مراحل سرطان، بقای مادر را بهبود نمی بخشد. در موارد معدودی، مانند سرطان پیشرفته رحم، بارداری نمی تواند ادامه یابد و در موارد دیگر، بیمار ممکن است به بارداری پایان دهد تا بتواند شیمی درمانی تهاجمی را شروع کند.

برخی از درمان ها می توانند در توانایی مادر برای زایمان طبیعی یا شیردهی اختلال ایجاد کنند. سرطان دهانه رحم ممکن است نیاز به زایمان با سزارین داشته باشد. تابش اشعه به پستان توانایی آن پستان برای تولید شیر را کاهش می دهد و خطر ابتلا به ورم پستان را افزایش می دهد. همچنین، هنگامی که شیمی درمانی پس از تولد انجام می شود، بسیاری از داروها در شیر مادر ظاهر می شوند که می تواند به نوزاد آسیب برساند.